Iron Maiden - Killers (1981)

Zabójcze natarcie Żelaznej Dziewicy

Iron Maiden na myspace

Data wydania: 2.02.1981

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Wielka Brytania

Tracklista:

1. The Ides of March - 1:45

2. Wrathchild - 2:54

3. Murders in the Rue Morgue - 4:19

4. Another Life - 3:22

5. Genghis Khan - 3:06

6. Innocent Exile - 3:53

7. Killers - 5:01

8. Prodigal Son - 6:11

9. Purgatory - 3:21

10. Drifter - 4:48

Skład:

Paul Di'Anno - śpiew

Dave Murray - gitara elektryczna

Adrian Smith - gitara elektryczna

Steve Harris - gitara basowa

Clive Burr - perkusja

Autor recenzji: Frodli

Rok po debiucie Iron Maiden powróciło z drugim krążkiem i nowym wioślarzem na pokładzie - Dennisa Strattona zastąpił Adrian Smith i w ten sposób powstał jeden z najwspanialszych duetów gitarowych, jakie znał świat. Płyta jest o tyle wyjątkowa, że cały materiał poza intrem (motyw pożyczony od Samson, ale to historia na inną opowieść) i kawałkiem tytułowym (współudział Paula) wyszedł spod natchnionej ręki Steve’a Harrisa. Można więc uznać, że jest to realizacja idei Iron Maiden, która przyświecała liderowi podczas powoływania projektu do życia – granie utworów własnego autorstwa.

Album jest spójny kompozycyjnie, co nie oznacza wcale, że nudny, monotonny i zagrany na jedno kopyto. Oczywiście dominują proste, chwytliwe rockery, jak „Wrathchild” ze świetnymi gitarami, „Another Life” z charakterystycznymi bębnami na początku (plus rzecz jasna mistrzowskie wiosła), nieco odstające od reszty „Innocent Exile” i rozpędzone, drapieżne „Purgatory” z niszczącymi bębnami. Do wymienionej czwórki można by zaliczyć „Murders In The Rue Morgue” z tym, że kompozycję rozpoczyna spokojny gitarowy motyw. „Genghis Khan” to z kolei popis umiejętności muzyków.  Przy okazji warto nadmienić, że „Killers” są jedynym albumem Ironów z dwoma „nie śpiewanymi” kawałkami. Płyta ma swoje pięć minut w dokładnie określonym momencie. Nawet sekundę więcej. Rzut oka na tracklistę... tak, tak, mowa o pozycji tytułowej. Dość powiedzieć, że rozkręca się ponad minutę i słuchacz sam nie wie, czego się spodziewać. Efekt oczekiwań po prostu powala, bo każdy z muzyków daje z siebie wszystko i to słychać. Pomimo tylu wydanych później wspaniałości niejeden fan zalicza solówki z „Killers” do swoich ulubionych. Kolejnym oderwanym od realiów płyty kawałkiem jest „Prodigal Son”. Nastrojowa kompozycja z wyborną solówką Adriana. Na ostatku „Drifter”. Kiedyś spotkałem się z bzdurnym stwierdzeniem, że to najsłabszy utwór zespołu. Nic bardziej mylnego. Jego wyjątkowość bierze się stąd, że z kolejną płytą przyszło nowe i to ostatnie kilka minut z Paulem za sitkiem. Trzeba przyznać, że świetnie spożytkowane. Poza tym „Drifter” zamykał podówczas sporo koncertów Iron Maiden, a zapychacza się chyba na koniec nie daje?

Płyta bywa niedoceniana ze względu na panującą o niej opinię, że względem debiutu jest wtórna i mniej przebojowa. Nic bardziej mylnego. Praktycznie każdy muzyk poczynił postępy i nie trzeba być profesorem muzyki, by to usłyszeć. Tym niemniej album zawiera drobny zgrzyt w postaci „Innocent Exile”, ale to tylko bardzo subiektywne wrażenie piszącego te słowa.

Ocena: 9/10