Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

Modlitwa za umarłą Dziewicę

Iron Maiden na myspace

Data wydania: 1.10.1990

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Wielka Brytania

Tracklista:

1. Tailgunner - 4:15

2. Holy Smoke - 3:49

3. No Prayer for the Dying - 4:23

4. Public Enema Number One - 4:14

5. Fates Warning - 4:10

6. The Assassin - 4:18

7. Run Silent Run Deep - 4:35

8. Hooks in You - 4:07

9. Bring Your Daughter... To the Slaughter - 4:44

10. Mother Russia - 5:32

Skład:

Bruce Dickinson - wokal

Dave Murray - gitara

Janick Gers - gitara

Steve Harris - bas

Nicko McBrain - perkusja

Autor recenzji: Frodli

Stare porzekadło głosi, że nic nie trwa wiecznie i faktycznie, w trakcie prac nad ósmym krążkiem Iron Maiden opuścił jeden z gitarzystów Adrian Smith. Na jego miejsce przybył polecony przez Bruce’a Janick Gers (jako ciekawostkę można podać, że jego ojciec jest Polakiem, który po drugiej wojnie światowej osiedlił się w Anglii). Tym razem nagrania zostały dokonane bez użycia syntezatorów, a sam zespół postanowił „wrócić do korzeni”.

Słowa te potwierdzają pierwsze dźwięki albumu. Gitary rozpoczynające „Tailgunnera” pozbawione są melodyjności i wygładzenia charakterystycznego dla dwóch poprzednich płyt. Zamiast tego otrzymaliśmy trochę przybrudzone brzmienie usytuowane pomiędzy „Killers” a „Numberem”. Drugi w kolejce „Holy Smoke” krytykuje amerykańskich telewizyjnych kaznodziei, zawiera w sobie typową dla Iron Maien dawkę przebojowości i chwytliwy refren. Tytułowy kawałek rozpoczyna się balladowo, chociaż zespół z właściwym sobie zwyczajem dowala do pieca podczas solówek (które swoją drogą należą do najlepszych na krążku), co smętnej jak by nie patrzeć kompozycji wyszło na dobre. „Public Enema Number One” niczym nie wyróżnia się na tle płyty, jest to pierwsza tak bezbarwna kompozycja być może od początku kariery zespołu. Na szczęście „Fates Warning” przełamuje marazm; bas plumka w nim wesoło, a refren znów porywa do śpiewu. Do klimatycznych kompozycji zaliczyć trzeba „The Assasina”. Orientalne nutki w grze gitarzystów plus „Better watch out” w refrenie wprowadza słuchacza w dziwny nastrój niepokoju i aż ma się ochotę obejrzeć za siebie. „Run Silent Run Deep” po spokojnym intrze nabiera tempa, riff trochę kojarzy się z tym z „Powerslave’a”. Zdecydowanie jeden z najmocniejszych punktów albumu. Kompozycją dość podobną do drugiej ścieżki jest „Hooks in You”, jedyna na krążku, do której rękę przyłożył Adrian. Przebojowość bije z każdej sekundy. Nie inaczej jest z „Bring Your Daughter... To The Slaughter” skomponowanym przez Bruce’a dla potrzeb jednej z kolejnych części “Koszmaru z ulicy Wiązów”. Na zakończenie jedna z najbardziej kontrowersyjnych kompozycji w dorobku zespołu, czyli „Mother Russia”. Powiem tak. Muzycznie dobrze, ale tematyka tekstu nigdy nie powinna zostać poruszona. Iron Maiden to nie zespół do nagrywania takich utworów.

Z której strony nie spojrzeć na album, z tej niestety rozczarowuje. Bruce nie wkłada już w śpiew tyle pasji, czasem ma się wrażenie, że męczy go śpiewanie. Gers ustępuje Smithowi na każdym polu, jego gra nie jest tak porywająca, jak Adriana. Wreszcie to od tej płyty zespół zaczął popełniać bardziej lub mniej irytujące wypełniacze. W dodatku gdy porówna się krążek z tym, co miała podówczas do zaprezentowania konkurencja („Painkiller” chociażby), to gołym okiem widać znamiona kryzysu w zespole. Na usta ciśnie się aż pytanie, jak po rewelacyjnym „Siódmym Synie” Dziewica mogła tak obniżyć loty?

Ocena: 7/10