Gamma Ray - Heading For Tomorrow (1990)

Keeper of the Seven Keys Part III?

Gamma Ray na myspace

Data wydania: 26.02.1990

Gatunek: Power Metal

Kraj: Niemcy

Tracklista:

1. Welcome - 0:57

2. Lust for Life - 5:20

3. Heaven Can Wait - 4:28

4. Space Eater - 4:35

5. Money - 3:38

6. The Silence - 6:25

7. Hold Your Ground - 4:49

8. Free Time - 4:57

9. Heading for Tomorrow - 14:32

10. Look at Yourself (Uriah Heep cover) - 4:43

Skład:

Ralf Scheepers - wokal

Kai Hansen - gitara, wokal

Uwe Wessel - bas

Matthias Burchardt - perkusja

Autor recenzji: Frodli

Po opuszczeniu Helloween Kai założył coś tam nagrywał z Blind Guardian, ale żeby dać upust swej kreatywności, założył własny projekt, zaprosił Ralfa Scheepersa na wokal i nagrał płytę bijącą na całej linii „Pink Bubbles Go Ape”.

Po intrze „Welcome” zaczyna się power metalowa jazda w postaci „Lust for Life”. Już od pierwszych dźwięków możemy być pewni, że czeka nas lekki, łatwy i przyjemny w odbiorze, ale też dający pozytywnego kopa album. Z debiutu Gammy po prostu wieje optymizmem. Część instrumentalna jasno daje do zrozumienia, kto w zespole ma najwięcej do powiedzenia- Kai Hansen sypie solówkami jak z rękawa (jakby w poprzednim zespole nikt nie pozwalał mu się wyszaleć). „Heaven Can Wait” kojarzy się trochę z „I Want Out”, ale ogólnie to utwór, podczas którego słuchaczowi nie schodzi uśmiech z twarzy. Z trzech znanych mi kawałków o tym tytule (pozostałe dwa to kompozycje Iron Maiden i Grave Digger) ten jest moim zdecydowanym faworytem. Następny utwór to lekka zmiana klimatu, cięższy riff i aura tajemniczości, a także bardziej wyróżniający się bas. „Space Eater” z prześwietnym przejściem do części „A little bit...”. Jeśli Kai Hansen pozazdrościł Weikiemu jajcarskiego klimatu „Rise and Fall”, to „Money” świetnie ripostuje. Najkrótszy utwór na płycie, ale szybki, ze zmianami tempa i bawiącym do rozpuku skandowaniem „money money money”. Hicior pełną gębą. Na stonowanie nastrojów muzycy zaserwowali piękne „The Silence”. Połowa w wolnym tempie i magicznym klimacie, później przyspieszenie dla solówki i epickie zakończenie. Masterpiece po prostu. „Hold Your Ground” wali prosto w pysk od samego początku- znów mamy do czynienia z neoklasycznymi zagrywkami, luźną atmosferą i przebojowością, razić może jedynie bardzo prosty refren. To, co dzieje się od momentu 2:20 to wyraźna zrzyna od Deep Purple, tylko momentu nie mogę sobie przypomnieć. Ósmy w kolejności „Free Time” to jedyna kompozycja wokalisty na płycie. Utwór jest bardziej hard rockowy, tekst też należy do tych „luźniejszych”. Kompozycja tytułowa to typowy epik- czternaście i pół minuty, chóralne rozpoczęcie, zmiany tempa, ambitny, egzystencjalny tekst- trudno oprzeć się wrażeniu, że najlepsze zostawili nam na koniec, niczym w obu „Keeperach”. Klimatyczne zwolnienie pozwala wyciszyć się i przygotować do dalszej części utworu. W ósmej minucie kawałek nagle przyspiesza i rozpoczyna się „finalna” część kompozycji. Pomimo całej potęgi rzeczonej pozycji trzeba jednak przyznać, że Kai nie dorównał swemu najlepszemu dziełu, „Halloween”. Na deser został cover Uriah Hepp pod tytułem „Look at Yourself”. Co by tu powiedzieć, oryginał jest nie do podrobienia.

Słuchając „Heading For Tomorrow” momentami można mieć deja-vu z pobytu Hansena w Helloween (np. Ralf czasem typowo śpiewa „pod Kiske”, niektóre motywy też są podobne). Trzeba jednak przyznać, że wydając solowy album Kai nie zaczynał od zera, miał już spore doświadczenie, co zaowocowało albumem niemal idealnym. Czy czegoś tu brakuje? Mi osobiście tylko Kiske i żałuję, że nie odszedł z Kaiem z Helloween. Przez sporą część płyty ma się wrażenie, że kawałki były pisane „pod niego”.

Ocena: 9.5/10