Savage Circus - Of Doom And Death (2009)

Po co to komu?

Savage Circus na myspace

Data wydania: 23.10.2009

Gatunek: Power Metal

Kraj: Niemcy

Tracklista:

1. Of Doom and Death - 6:30

2. The Ordeal - 7:02

3. Devil's Spawn - 6:37

4. Chasing the Rainbow - 7:08

5. Empire - 7:31

6. Ballad of Susan - 5:48

7. Legend (of Leto II) - 7:03

8. From the Ashes - 7:27

9. Dreamland - 2:32

Skład:

Jens Carlsson - wokal

Piet Sielck - gitara rytmiczna, wokal wspomagający

Emil Norberg - gitara prowadząca

Yenz Leonhardt - bas

Mike Terrana - perkusja

Autor recenzji: Frodli

Przez cztery lata w zespole sporo się zmieniło. W kontrowersyjnych okolicznościach muzycy rozstali się z Thomenem Stauchem, założycielem bandu. Po czterech latach wracają z wymienioną sekcją rytmiczną- nowe nabytki to basista Yenz Leonhardt dla wyrównania sił (dwóch muzyków Persuader i dwóch Iron Savior) i występujący na prawo i lewo Mike Terrana.

Krążek otwiera melodyjka wprowadzająca do utworu tytułowego traktującego o Rolandzie Deschainie, głównym bohaterze „Mrocznej Wieży” Stephena Kinga. Najlepszy utwór słuchacz otrzymał na samym początku i dalej można już nie słuchać. Genialna kompozycja utrzymana w stylu z pierwszego albumu, czyli mamy tu niszczącego Jensa i solówki pod Andre Olbricha. Istotną zmianą w porównaniu z debiutem jest więcej chórków w wykonaniu Pieta. Do tego patatajki Terrany i klasyczny, niemiecki powerowy killer gotowy. Elektroniczne dźwięki rozpoczynają „The Ordeal”. Mamy tu tradycyjny schemat wypracowany przez muzyków- rozkręcająca się zwrotka, mostek (tu akurat raczej średni) i niszczący refren. Przy solówce już można trochę narzekać, bo podobnie, jak na debiucie wszystkie popisy gitarowe są bardzo podobne. Pianinko zapowiada „Devil’s Spawn” z banalnym tekstem o Jeźdźcu bez Głowy. Tutaj z początku tempo nie jest przesadnie szybkie, ale refren dostaliśmy żwawszy. Co dalej? "Chasing the Rainbow", z którego najlepiej zapada w pamięć kiczowaty, aczkolwiek bardzo chwytliwy refren i potężne bębny w mostku. Następnie rozpoczynające się mrocznie, najdłuższe na krążku "Empire", do którego nie można się zbytnio przyczepić poza niefortunnym Hallelujah w refrenie. W końcu kolejny kawałek inspirowany „Mroczną Wieżą”, czyli „Ballad of Susan” pisane z perspektywy Rolanda zwracającego się do swej pierwszej i jedynej miłości. Tekst jest genialny, a sama ballada utrzymana jest w queenowym nastroju z metalowym przytupem w drugiej części. Następne dwa kawałki można opisać na zasadzie „weź wszystkie kilkanaście motywów i pomysłów z poprzednich utworów, wyjmij po kilka i zrób z nich dwie kompozycje”. Czyli to samo co na reszcie płyty, ale już trochę nużące. Na zamknięcie baśniowe „Dreamland”, miły i przyjemny instrumental.

Nie można uniknąć wrażenia, że Savage Circus nagrało drugą płytę na siłę. Za mało jest ciekawych pomysłów, a większość kawałków jest co najmniej o minutę za długa. W dodatku zespół odszedł od brzmienia z debiutu, które jeszcze potęgowało klimat płyt Blind Guardian z pierwszej połowy lat 90. Otrzymaliśmy sterylnie brzmiący, tradycyjny niemiecki power metal, który może się podobać, ale zdecydowanie nie zachwyca.

Ocena: 7/10